دانلود کتاب جزیره گنج | لی لی بوک دانلود کتاب جزیره گنج

مثلث تجارت:

پس از کشف آمریکا توسط کریستف کلمب سومین ضلع یک مثلث تجاری تکمیل گردید که به مثلث تجارت یا مثلث بازرگانی معروف گشت، طبق این مثلث و بر روی نقشه، از قاره اروپا انواع منسوجات، شراب و سایر محصولات تولیدی مقبول آفریقا به آنجا ارسال می‌گردید، برده‌ها از آفریقا و مبدأ جزایر قناری به سمت قاره آمریکا و منطقه کارائیب برده می‌شد و در نهایت سومین ضلع این نقشه ارسال تنباکو، شکر و کتان از آمریکا به اروپا بود. یکی از عمده دلایل مقبولیت این مسیر تجاری برای ناخدایان استفاده از جریان‌های دریایی و بادهای موسمی مناسب برای دریانوردی بود، فرانسوی‌ها، انگلیسی‌ها، هلندی‌ها، پرتقالی‌ها به قصد تسلط بر آمریکا. ثروت و منابعشان را روانهٔ آبها کردند، سه کشور اروپایی برای نخستین بار به آمریکای شمالی کوچیده و در آنجا اقامت گزیدند.

بیشتر نو کوچان نخستین، به دلایل اقتصادی از اقیانوس اطلس گذشته و وارد آمریکا شدند؛ اما برخی دیگر نیز موطن خودشان را به واسطه انگیزه‌های ایده‌آلیستی از قبیل آزادی مذهبی، صلح دوستی و غیره ترک کردند، نو کوچان انگلیسی عموماً در طول ساحل شرقی ایالات متحده و نو کوچان فرانسوی بر کرانه‌های رودخانه سن لوران اقامت گزیدند. تا سال ۱۶۰۷ صدو چهار کلونی در جیمز تاون، ویرجینیا و منطقهٔ کارائیب تأسیس گردید، برخی از کلونی‌ها اختصاصی بود که به وسیلهٔ مالکان ثروتمند و معمولاً اشراف ایجاد می‌گردید و کنترل می‌شد.

رواج دزدی دریایی:

در عرض چند دهه، دزدی دریایی هم رواج یافت و این مثلث تجاری برای آنها تبدیل به مثلث طلایی شد، گروه‌های غارتگر مختلف. پهنهٔ آبها را میان خود تقسیم کردند، غارت کشتی‌ها نه تنها دزدان دریایی را ثروتمند می‌کرد؛ بلکه آنها را صاحب قدرت و تجهیزات نظامی هم می‌نمود اغلب گروه‌هایی که بعدها به راهزنان دریا مشهور شدند ابتدا جاشوها و سربازان کشتی‌های جنگی بودند که از طرف کشورهای مختلف به آمریکا فرستاده می‌شدند تا در جستجوهای خطرناک، گنج یا محموله‌های با ارزش پیدا کنند. مناطق کارائیب بهترین مکان برای دزدی های دریایی محسوب می شد؛ چون قوانین کم و یا اینکه اصلا وجود نداشت، جزایر متروکه بسیاری برای پنهان شدن داشت و کشتی تاجران زیادی از آنجا عبور می کرد.

به تدریج دسته‌های مختلف در آمریکا پایگاه‌هایی برای خود ساختند و بندرها و لنگرگاه‌ها را بر پا کردند و در دریا هم به سختی با یکدیگر درگیر شدند. هر کس هر قلمرویی در خشکی یا در آب داشت با شمشیر و تفنگ به دست آورده بود. سلاح و آذوقه بسیار پرارزش بود چرا که باید از آن سوی اقیانوس به آمریکا می‌رسید، در این میان جنگ و بی نظمی منطقه را در بر گرفته بود. در میان این بی قانونی و چند دستگی که بین قدرت‌های بزرگ وجود داشت، سر و کله دزدان دریایی پیدا شد، برای راهزنی و دزدی دریایی در ابتدای کار قانونی وجود نداشت چرا که در آن کشمکش، دزدی از کسانی حساب می‌شد که خودشان از جای دیگری دزدی کرده بودند.

دوران طلایی دزدی دریایی:

دوران طلایی دزدی دریایی (به انگلیسی: Golden Age of Piracy) یک اصطلاح رایج برای اشاره به یک دوره دزدی دریایی در تاریخ دریانوردی است. در مقبول‌ترین تعریف، دوران طلایی دزدی دریایی از دههٔ ۱۶۵۰ شروع و تا ۱۷۳۰ خاتمه می‌یابد، یک دورۀ ۸۰ ساله که با فجیع‌ترین نبردها و غارت‌های دریایی همراه بود. غارت‌هایی که در غرب عمدتاً توسط ملوانان اروپایی و در شرق نیز توسط دزدان دریایی چینی صورت گرفت. با کشف قاره آمریکا توسط کریستف کلمب و با توجه که تنها مسیر رفتن به آنجا آبهای اقیانوس بود، انواع کشتی‌های باربری و نظامی به سوی این قاره سرازیر شدند و تشکیل کلونی های جدیدی دادند. در حقیقت اولین غارتگر و استعمارگر این منطقه شاید به تعبیری خود کلمب باشد. دوران طلایی دزدان دریایی در مجموع شامل سه بخش عمده می‌باشد:

• اولین دوره معروف به دوره بوکانیر (به انگلیسی: Bucaneer) در سنوات ۱۶۵۰ تا ۱۶۸۰ واقع شد و پایه‌گذاری آن توسط ملوانان انگلیسی و فرانسوی با خاستگاه جامائیکا بود در جهت حمله به مستعمرات و حمل و نقل دریایی اسپانیا در جزایر کارائیب. اسپانیایی ها، منطقه کارائیب از پاناما تا دهانه رود ارینوکو را همچون ملک شخصی خود می پنداشتند و ثروت های عظیمی از دنیای جدید (آمریکا) شامل طلا، نقره و گنج های باارزش دیگر را به اسپانیا منتقل می کردند.

انگلستان، فرانسه و بقیه ملتهای اروپایی نیز به این گنچینه هایِ عظیمِ جزایر کارائیب و قاره آمریکا، علاقه نشان می دادند؛ اما اسپانیایی ها به هر طریقی سعی داشتند مالکیت مطلق خود را بر این مناطق حفظ کنند. با اشغال جامائیکا توسط انگلستان، این منطقه بعنوان پایگاه عملیاتیِ ملوانان انگلیسی و فرانسوی برای حمله به کشتی های اسپانیایی مورد استفاده قرار گرفت. به تدریج از دل گروهای ملوانان انگلیسی و فرانسوی دزدان دریایی بوکانیر در دریای کارائیب شکل گرفتند که به غارت کشتی های اسپانیایی می پرداختند. بوکانیرها شامل دریانوردان و یا خدمتکاران فراری از ملل گوناگون نیز می شدند که در جزیره‌های دریای کارائیب پناه می‌گرفتند. آن‌ها گلّه‌های وحشی را شکار می‌کردند و گوشت را بر پنجره‌های مشبّکی به نام "بوکان" می‌خشکاندند، به همین علت به آن‌ها "بوکانیر" می گفتند.

• دومین دوره معروف به دوره پایرِت (به انگلیسی: Pirate) که آغاز آن سال ۱۶۹۰ میلادی می‌باشد، در ارتباط با سفرهای راه دور آمریکا در غرب و حمله به مسلمانان و کمپانی هند شرقی در اقیانوس هند می‌باشد.

دزدی دریایی در اقیانوس هند و جزایر هند شرقی به شیوه ای که در کارائیب و جزایر هند غربی و حتی سواحل آفریقا رواج داشت، مرسوم نبود. در سال 1693، "توماس تیو" (دزد دریایی معروف قرن هفدهمِ انگلستان) با دور زدن دماغه امید نیک در جنوب آفریقا، از اقیانوس اطلس وارد اقیانوس هند شد و کشتی های اقیانوس هند را مورد غارت قرار داد و ثروت بسیاری به دست آورد. در پی او، دزدان دریاییِ بسیاری از طریق همین مسیر از اقیانوس اطلس وارد اقیانوس هند شدند و بندرگاه های خود در کارائیب و اقیانوس هند را به هم متصل کردند.

• سومین دوره معروف به دوره پرایوتیر (به انگلیسی: Privateer) نیز مربوط به دوران جانشینی و گسترش امپراتوری اسپانیا از سال ۱۷۱۶ تا ۱۷۲۶ می باشد. هر چند پرایوتیرها نیز جز دزدان دریایی محسوب می شدند؛ اما آنها بیشتر به ملوانان دریایی شبیه بودند؛ چرا که اکثر کارهایِ آنان قانونی بود. این افراد توسطِ یک دولت، گروه یا کمپانی تجارتی برای از بین بردن یا به دام انداختنِ کشتی هایِ دولتهای متخاصم و تصاحب اموال آنان به کار گرفته می شدند. این عمل کاملا قانونی بود و همه آنها از طرفِ دولت، برگه ماموریتی به اسمِ "نامه ضبط اموال بیگانگان" در اختیار داشتند. این نامه برای پرایوتیرها مصونیت بوجود می آورد و طبقِ قوانین بین المللیِ آن زمان، با پرایوتیرهایی که این نامه را داشتند، نمی شد همچون زندانیِ جنگی رفتار کرد.

این معامله هم برای دولت و هم برای ملوانانِ پرایوتیر سود داشت. برای ملوانانِ پرایوتیر این یک آرزو بود که بتوانند بدون ترس از مجازات، به کشتی ها و بندرگاه ها حمله کنند و این کار موقعیتی استثنایی و هیجان انگیز در اختیارِ آنان قرار می داد. از طرفی، پرایوتیرها سلطه دریایی دولتهای خود را به میزان زیادی افزایش داده و علیرغم اینکه دولت هیچگونه تعهدی در فراهم کردن نفرات، سلاح و تجهیزات برای آنها نداشت، پرایوتیرها مجبور بودند درصدی از اموال غارت شده را در ازای مصونیت خود به دولت بپردازند. از دیدِ دول متخاصم، یک پرایوتیر همچون یک دزد دریایی به حساب می آمد و در بسیاری از مواقع آنها را محاکمه و به جرم ارتکابِ دزدی دریایی، محکوم می کردند.

در میان دول اروپایی، انگلستان و اسپانیا بیشترین استفاده را از دزدان دریایی در نبرد علیه یکدیگر بردند. قاره آمریکا برای اسپانیا یک منبع درآمد غیرقابل انکار بود. طلاها و سنگ‌های قیمتی بسیار توسط کشتی‌های اسپانیایی به سمت قاره اروپا مرتب در حال رفت‌وآمد بودند. به تدریج مزاحمانی بر سر راه اسپانیایی‌ها پیدا شدند که مهترین آنها نیروی دریایی انگلیس بود. در آن زمان میان انگلستان و اسپانیا بر سرِ تصاحب قدرت دریایی و بِلامُنازع جنگ لفظی شدیدی وجود داشت. انگلیسی‌ها مرتب و به شکل فزاینده‌ای به داخل متصرفات اسپانیا رفت‌وآمد می‌کردند. "هنری مورگان" کسی بود که تحت استخدام انگلستان بود و جزو نیروی دریایی این کشور محسوب می‌شد و مأموریت او این بود که حرکت محموله‌ها و کشتی‌های اسپانیایی را به سمت آن کشور مُختل کند. اقدامات هنری مورگان از طرف انگلستان تقدیر شد و به او مقامِ "شوالیه" دادند و همچنین او را به حکومت جامائیکا منصوب کردند که در آن زمان تحت سلطۀ انگلستان بود. در این میان حکومت اسپانیا نیز بیکار نبود و برای مقابله به مثل با امپراتوری بریتانیای کبیر چاره‌ای اندیشید. اسپانیا هم همان روش کشور رقیب خودش را پیش گرفت و این بار با یک دزد دریایی قهار به نام "آمارو فارگو" قرارداد بست، فارگو که با غارتِ جزایر قناری برای خودش آوازه‌ای دست و پا کرده بود، به کشتی‌های هر دو کشور انگلستان و هلند حمله می‌کرد.

خلاصه داستان: